Informacje dodatkowe

Psychoterapia – stosowanie metod psychologicznych, zwłaszcza opartych na regularnym kontakcie międzyludzkim, w celu pomocy osobom zmagającym się z różnorodnymi problemami.

W psychoterapii istnieje wiele nurtów psychoterapeutycznych. Wynika to głównie z tego, że dane teorie ewoluowały, reformowały i tworzyły się kolejne. Aktualnie można doliczyć się około czterystu różnych podejść, a wiodących szkół psychoterapii około dziesięciu.

Do powszechnie znanych rodzajów psychoterapii należą: psychoterapia psychodynamiczna, psychoterapia poznawczo-behawioralna, psychoterapia Gestalt i psychoterapia psychoanalityczna.

Psychoterapia sprawdza się w leczeniu zaburzeń takich jak: depresje, stany lękowe, nerwice, fobie, zaburzenia żywienia. Bywa pomocna, gdy pacjent nie radzi sobie emocjonalnie z pewnymi sytuacjami w życiu np.25 maj 2021

Psychoterapia integracyjna jest dla osób, które cierpią i chcą coś zmienić w swoim życiu. Nurt integracyjny polecany jest zarówno osobom, które cierpią na zaburzenia psychiczne, zaburzenia osobowości, mają problem z uzależnieniem czy z relacjami z innymi ludźmi.

Pacjent widząc co psycholog terapeuta notuje może uznać, że to jest coś istotnego i skupiać się na tym wątku swojej wypowiedzi. W takim przypadku zmniejsza się szansa na prawidłową diagnozę. Milczenie psychologa terapeuty ma jeszcze inną funkcję, niezwykle ważną w procesie terapii – pobudza pacjenta do mówienia.

Psychoterapeuta ma obowiązek powstrzymać się od działań wynikających z wszelkich uprzedzeń rasowych, religijnych, narodowościowych oraz z jego stosunku do płci, wieku i orientacji seksualnych pacjenta, zarówno w toku terapii jak i w swoim życiu zawodowym.

Jest również taki moment w terapii, gdy pacjent już dłuższy czas pracuje nad sobą (2-3 lata), stara się ze wszystkich sił (przynajmniej tak deklaruje) i zaczyna narastać w nim poczucie, że ten czas był stracony, że nic się nie zmieniło, że nie ma efektów

Seksuologia 

Seksuologia to interdyscyplinarna dziedzina medycyny, która łączy w sobie wiedzę z wielu płaszczyzn nauki. Opiera się ona na współpracy naukowej, wykorzystując wiedzę z zakresu medycyny, biologii, psychologii, socjologii, etyki, pedagogiki czy nawet prawa i teologii.

Problemami związanymi z życiem seksualnym zajmuje się seksuolog. Warunkiem zdobycia tej specjalności medycznej jest ukończenie pierwszego stopnia specjalizacji medycznej – najczęściej psychiatrii czy ginekologii.

Lekarzy seksuologów wspierają w działaniach terapeutycznych przedstawiciele różnych grup zawodowych, najczęściej psycholodzy, mogą oni zdobywać certyfikaty seksuologów klinicznych i In.

Porad z zakresu seksuologii potrzebują zarówno kobiety jak i mężczyźni, a bardzo często pary pozostające w związku. Niestety, niektórzy pacjenci wciąż rzadko lub zbyt późno zgłaszają się ze swoimi problemami do seksuologa. Najczęściej wynika to z presji społecznej, kompleksów lub strachu. Bardzo często terapia wskazana jest dla obojga partnerów, gdyż głównymi problemami z zakresu seksuologii są trudności w komunikacji partnerskiej.

Kłopoty w relacjach partnerskich należy zwalczać jak najwcześniej, gdyż mogą wpływać one na inne sfery życia. Nieuświadomione konflikty mogą prowadzić do rozpadu związku. Koniecznym jest uświadomienie sobie, że seksuolog to lekarz jak każdy inny i fachowo podchodzi do każdego problemu, nawet najbardziej wstydliwego.

Wskazaniami do wizyty u seksuologa są zwłaszcza:

    zaburzenia erekcji (erekcja niepełna, zanikająca, brak erekcji);

    zaburzenia wytrysku (przedwczesny, opóźniony, brak wytrysku);

    zaburzenia popędu seksualnego (wzmożony, obniżony);

    bolesne stosunki płciowe (dyspaurenia);

    niemożność odbycia stosunku płciowego (pochwica),

    brak orgazmu (anorgazmia) lub trudności w jego osiągnięciu;

    uzależnienie od seksu (seksoholizm);

    brak akceptacji (lub trudności z określeniem) swojej orientacji seksualnej;

    problemy z tożsamością płciową (transseksualizm).

oraz wszelkie inne problemy związane z seksualnością.

Pamiętajmy! Zadowolenie z życia seksualnego jest niezwykle ważnym aspektem naszej codzienności, ma ono wpływ na nasze zdrowie ogólne, poczucie zadowolenia z życia i relacji partnerskiej a także na naszą własną pewność siebie. Problemy w życiu seksualnym, towarzyszący im stres i frustracja, mogą prowadzić do przewlekłych stanów depresji czy innych poważnych zaburzeń zdrowia w sferze psychicznej jak i somatycznej.

Termin „psychiatria” (ψυχιατρική), stworzony w 1808 r. przez Johanna Christiana Reila, pochodzi z greckiego psychē (ψυχή) – dusza, umysł, tchnienie życia oraz iatrós (ιατρός) – lekarz, uzdrowiciel. Zajmuje się badaniem, zapobieganiem i leczeniem zaburzeń i chorób psychicznych. Bada ich uwarunkowania biologiczne, psychologiczne, rodzinno-genetyczne, społeczne, konstytucjonalne i in.

Psychiatrzy różnią się od psychologów faktem, że ich edukacja bazuje na medycynie, posiadają także tytuł lekarza. To sprawia, że – w przeciwieństwie do psychologów – mogą oni dawać porady medyczne, przepisywać leki, wystawiać skierowania na badania radiologiczne, NMR, TK, zlecać testy i przeprowadzać badania medyczne, np. laboratoryjne, EEG, hormonalne, czynnościowe itd. A mając pełnoprawne wykształcenie ogólnomedyczne, są dla swoich pacjentów często podstawowym kontaktem w sprawach zdrowia pozapsychiatrycznego.

Leczenie psychiatryczne obejmuje farmakoterapię, psychoterapię w tym hipnoterapię, arteterapię, choreoterapię oraz inne metody np. biologiczne (terapię elektrowstrząsową - ECT, Fototerapię, Przezczaszkową Stymulację Magnetyczna - TMS) oraz psychochirurgię). Leczenie może odbywać się zarówno w szpitalu, jak i na zasadzie cyklicznych wizyt u specjalisty w odpowiednich poradniach lub w formie leczenia środowiskowego.

W Polsce psychiatria dorosłych jest jedną z podstawowych specjalizacji lekarskich. Po ukończeniu studiów lekarskich (6 lat) i stażu (1 rok), zdaniu LEP, szkolenie specjalizacyjne lekarza w psychiatrii trwa minimum 5 lat (w praktyce 7-8), po czym specjalizujący się zdaje Państwowy Egzamin Specjalizacyjny (pisemny, praktyczny i ustny) i może uzyskać tytuł specjalisty.

Psychiatra – czym się zajmuje? (medonet). Psychiatra, jak każdy inny lekarz musi przestrzegać Kodeksu Etyki Lekarskiej posługuje się również konkretnym zestawem kryteriów diagnostycznych (w Polsce obowiązuje Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, ustalona przez Międzynarodową Organizację Zdrowia (WHO) i obowiązująca od 1996 roku).

Wiele osób ma opory, aby odwiedzić tego specjalistę. Udając się do psychiatry, boimy się negatywnej oceny naszych problemów i tego, jak je przedstawiamy. Najczęściej uważamy, że nasze problemy zostaną przez psychiatrę zlekceważone. Pamiętajmy jednak, że jest to często jedyna osoba, która jest w stanie nie tylko nas wysłuchać, ale też znaleźć rozwiązanie i pomóc.

Psychiatra pomoże nam zdiagnozować i leczyć różne zaburzenia psychiczne. Często wizyta u psychiatry może powstrzymać rozwój choroby. Nie należy się więc bać się wizyty. Psychiatra nie ocenia. Wysłucha nas i dobierze odpowiednie leczenie. Co najważniejsze: obowiązuje go tajemnica lekarska.

Psychiatra – kiedy umówić wizytę? Decyzja o wizycie u psychiatry nie jest łatwa. Często jednak taką sugestię możemy usłyszeć od lekarza rodzinnego lub psychologa.

Do psychiatry należy się udać, gdy zauważymy u siebie:

    nagłe zmiany nastroju,

    zmiany w relacjach z rodziną i innymi ludźmi, np. unikanie kontaktów towarzyskich,

    zmianę w codziennej aktywności,

    trudności z zaakceptowaniem nowej sytuacji, np. utrata bliskiej osoby,

    lęki i niepokój,

    smutek, przygnębienie, bezradność,

    uczucie odosobnienia, samotności,

    nadmierną nerwowość, nadwrażliwość, napięcie,

    dostrzeganie nieistniejących rzeczy, słyszenie głosów itp.,

    bóle głowy, drżenie rąk, kołatanie serca (najpierw należy wykluczyć chorobę fizyczną),

    nadużywanie alkoholu, leków, narkotyków, uzależnienie od hazardu, zakupów, seksu itd.

Psychiatra – jakie choroby leczy? Psychiatra dobiera leczenie indywidualnie do każdego pacjenta. Liczba chorób, z którymi styka się ten lekarz, jest ogromna. Do tych najczęściej występujących należą:

    depresje,

    zaburzenia psychiczne, emocjonalne i zaburzenia osobowości,

    choroba afektywna dwubiegunowa,

    nerwice,

    schizofrenie,

    uzależnienia,

    zaburzenia odżywania (anoreksja, bulimia),

    psychozy i manie,

    zespół stresu pourazowego,

    myśli i skłonności samobójcze.

Psychologia (od stgr. ψυχή psyche „dusza”; λόγος logos „słowo, myśl, rozumowanie”) – nauka badająca mechanizmy i prawa rządzące psychiką oraz zachowaniami człowieka. Psychologia bada również wpływ zjawisk psychicznych na interakcje międzyludzkie oraz interakcję z otoczeniem. Psychologia jako nauka dotyczy ludzi, ale mówi się również o psychologii zwierząt (czyli zoopsychologii), chociaż zachowaniem się zwierząt zajmuje się także dziedzina biologii – etologia.

Psychologia a inne nauki. Nauki, z których czerpie psychologia, to głównie socjologia, antropologia, filozofia i biologia, dzięki wypracowaniu własnych metod eksperymentalnych psychologia jest nauką samodzielną. Psychologia bywa jednak zaliczana do nauk społecznych, a także humanistycznych. Bywa także zaliczana do nauk behawioralnych (nauk o zachowaniu) razem z socjologią, etologią, biologią behawioralną, antropologią kulturową, kryminologią, niektórymi działami medycyny (psychiatrią, medycyną behawioralną).

Dziedziny

Psychologia akademicka zajmuje się m.in.:

procesami poznawczymi – postrzeganiem, myśleniem, wyobrażaniem, pamięcią (psychologia poznawcza);

nabywaniem mowy i powiązaniem jej z pozostałymi procesami psychicznymi (psycholingwistyka);

rozwojem i zmianami mechanizmów psychicznych (psychologia rozwoju człowieka);

emocjami, procesami motywacji, stałymi cechami psychicznymi (psychologia osobowości i psychologia pozytywna);

postrzeganiem osób i psychicznymi aspektami interakcji między ludźmi (psychologia społeczna) oraz komunikacją między nimi (negocjacje, mediacje);

związkiem procesów psychicznych i funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego (neuropsychologia), fizjologicznym podłożem procesów psychicznych (psychofizjologia), ewolucyjnymi aspektami mechanizmów psychicznych (psychologia ewolucyjna);

psychologicznymi aspektami religii, twórczości naukowej i artystycznej oraz innych obszarów funkcjonowania człowieka; 

zaburzeniami osobowości

Psychologia stosowana zajmuje się zastosowaniem wiedzy psychologicznej w:

zaburzeniach procesów psychicznych (psychopatologia), ich diagnozowaniu i leczeniu (psychologia kliniczna) – pokrewną dziedziną medycyny jest psychiatria,

diagnozie i rehabilitacji osób z uszkodzeniami centralnego układu nerwowego (neuropsychologia),

korygowaniu zaburzeń relacji społecznych w związkach partnerskich i rodzinie (psychoterapia, psychologia małżeństwa i rodziny),

psychicznych uwarunkowaniach chorób somatycznych, promocji zdrowia i działań praktycznych na terenie medycyny (psychologia zdrowia),

wymiarze sprawiedliwości (psychologia sądowa),

organizacjach (psychologia organizacji) i przedsiębiorstwach (psychologia pracy),

problemach szkolno-wychowawczych, funkcjonowaniu instytucji szkolnych i wychowawczych (psychologia wychowawcza),

zachowaniach ekonomicznych ludzi (psychologia ekonomiczna),

w wojsku, sporcie, wyznaniach i w wielu innych obszarach.

Psychiatria różni się od psychologii faktem, iż jest ona nauką medyczną, psychologia zaś według podziału klasycznego jest subdyscypliną filozoficzną, która obecnie wyrosła na samodzielną naukę społeczną. Obie nauki są interdyscyplinarne i posiadają zróżnicowane podejścia, zawierające swoiste podstawy teoretyczne.